Τα ‘κακά νέα’ ταξιδεύουν γρήγορα και συνήθως παραποιημένα. Για όλους εμάς που τα τελευταία δύο χρόνια σας κρατούσαμε συντροφιά, το κλείσιμο της εφημερίδας μας είναι … ‘κακό νέο’. Σε όσους ήδη κουνούν στωικά το κεφάλι θεωρώντας ότι ήταν αναμενόμενο, αφού καταφέραμε να ‘καταντήσουμε’ την εφημερίδα μας έτσι, να υπενθυμίσω επειδή προφανώς το ξέχασαν ότι όταν αναλάβαμε, η παλαιά ΠΡΟΟΔΟΣ είχε ήδη αναστείλει τη λειτουργία της για πολλούς μήνες. Σε ότι με αφορά και για όσους ρωτούν και ενδιαφέρονται να μάθουν την άποψή μου, οι υπόλοιποι μπορούν πολύ εύκολα να αποφύγουν να τη διαβάσουν, έχω να πω τα εξής:
Συμμετείχα σε αυτή την προσπάθεια γιατί πίστευα και πιστεύω ότι τελικά τίποτα δεν μας χαρίζεται και ότι η αφύπνισή μας και η ενασχόλησή μας με τα κοινά είναι επιβεβλημένη. Γιατί ο Τύπος είναι η ‘τέταρτη εξουσία’ και το ποιος είναι ο καθένας μας φαίνεται από τον τρόπο που διαχειρίζεται αυτή την εξουσία, όταν του δοθεί η ευκαιρία να την ασκήσει. Ο τρόπος που ο καθένας μας προσεγγίζει και μεταφέρει τα γεγονότα ασφαλώς είναι υποκειμενικός αλλά η ποιότητα, η λεπτομέρεια, η ακρίβεια είναι που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Και αυτό ο κόσμος το αναγνωρίζει. Δεν είμαι δογματικά ‘αντί’ στα πάντα. Πιστεύω ότι στην εποχή μας οποιοσδήποτε θέλει να θεωρείται σοβαρός οφείλει να αποδίδει ‘τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι’. Ουδέποτε είχα δυσκολία να αποδεχτώ ότι ο απέναντι έχει δίκιο και εγώ άδικο. Κατ’ επέκταση και χωρίς διάθεση να χαϊδέψω κανένα δεν είχα κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι η σημερινή Δημοτική Αρχή δεν τα κάνει όλα λάθος και ότι η σημερινή Αντιπολίτευση δεν τα κάνει όλα σωστά. Ίσως γιατί πιστεύω απόλυτα ότι όταν επιλέγεις να αγνοείς το πρόβλημα και να το σπρώχνεις κάτω από το χαλί θα το βρεις μπροστά σου.
Ανήκω στη μεγάλη οικογένεια των συνταξιούχων, που για κάποιους επώνυμους – και αξιόλογους εξ όσων γνωρίζω – συμπολίτες μου, θα έπρεπε να καθόμαστε στο σπίτι μας και να τρώμε γιαούρτι. Όμως επειδή τα πράγματα δεν είναι καλώς καμωμένα, επειδή για πάρα πολλά χρόνια η μη εμπλοκή στα κοινά ανθρώπων σοβαρών που κάτι είχαν να προσφέρουν άφησε χώρο σε πολλούς φελλούς να επιπλεύσουν, επειδή κανείς δεν περισσεύει, ένωσα τις δυνάμεις μου με τους υπόλοιπους ώστε να βγει η εφημερίδα μας. Εδώ να πω για όλους όσοι δεν το γνωρίζουν ή ηθελημένα το αγνοούν ότι οι αναγνώστες μας πολλαπλασιάστηκαν.
Όταν αυτό που ‘πουλάς’ είναι ιδέα – είναι όραμα, όταν μπορεί με τον τρόπο σου να συμβάλεις θετικά ή αρνητικά στη διαμόρφωση κλίματος που θα επηρεάσει τις εξελίξεις, τα πράγματα μπαίνουν σε άλλη διάσταση. Στα δύο αυτά χρόνια που ασχολούμαι με την εφημερίδα μας είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι πολλοί συμπολίτες μου μοιράζονται αυτές τις ανησυχίες. Πολλοί πιστεύουν ότι υπήρξαμε η άλλη φωνή που με ήθος και ευπρέπεια κάναμε τον αγώνα μας για μια καλύτερη τοπική κοινωνία. Η εμπιστοσύνη που καλλιεργήθηκε μεταξύ μας είναι γιατί ποτέ δεν μετέφερα κάτι που συζητήσαμε και ζητήσατε να μείνει εκτός, δεν μαγνητοφώνησα συνομιλίες χωρίς να το ξέρει ο συνομιλητής μου, δεν έριξα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη εκμεταλλευόμενη το γεγονός του ότι έχω βήμα και γράφω. Ποτέ σε όλη αυτή τη διάρκεια δεν θεώρησα ότι για να πουλήσουμε δέκα φύλα περισσότερα είναι καλό να προσεγγίζω τον Α ή τον Β και να του πλέκω το εγκώμιο, ή το να δημοσιοποιήσω ιδιωτικές στιγμές χαράς ή λύπης. Σήμερα όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές νομίζω ότι θα αναγνωρίσετε πως ξέρω πολύ περισσότερα από τα όσα έχω δημοσιεύσει. Κάποιοι θεωρούν ότι η σκληρή γλώσσα, οι ύβρεις, οι εξαντλητικές επαναλήψεις του ιδίου θέματος, η διαιώνιση παλαιών γνωστών και πεπατημένων πρακτικών μπορούν να συνεχίσουν στον αιώνα το άπαντα. Πιστεύουν πως τίποτε δεν είναι αρκετά καλό, και σε κάθε ευκαιρία κολλούν ετικέτες ή δεν διστάζουν ακόμη να ρίξουν και λάσπη.
Διαφωνώ ουσιαστικά με αυτή τη τακτική. Δεν είμαστε στην εποχή του Γκαίμπελς. Έχουμε πλέον αλλάξει αιώνα. Οι δήθεν, οι μετριότητες, οι ημιμαθείς χάνουν έδαφος καθημερινά και σε σύντομο διάστημα θα πάψουν να μας απασχολούν. Από την άλλη πλευρά η ευπρέπεια, η συνέπεια και το ήθος είναι τα μόνα όπλα μας που μπορούν και πρέπει να κάνουν τη διαφορά.
Δεν θα σταθώ καθόλου στο θέμα της καταγγελίας, της σύμπτωσης ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να ονομάσει το τι συνέβη τους τελευταίους μήνες. Ούτως ή άλλως επανειλημμένα και σε κάθε ευκαιρία έχουμε επισημάνει ότι το ‘νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό’. Και ο «νοών νοείτο». Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τις επιλογές του. Πιστεύω πως ‘ότι σπέρνεις, θερίζεις’ και μάλιστα σε αυτή τη ζωή.
Σήμερα κλείνουμε, που σημαίνει ότι χάσαμε τη μάχη. Για κάποιους από εμάς όμως ο ‘πόλεμος’ δεν έχει τελειώσει. Οι ιδέες, το όραμα, οι στόχοι δεν πέφτουν στη λάσπη – παρότι κάποιοι το προσπαθούν – όσο υπάρχουμε οι υπόλοιποι που αντιστεκόμαστε, απέναντι σε οτιδήποτε μας πληγώνει, μας υποβαθμίζει, μας κρατά δέσμιους ενός μέτριου συμβατικού παρόντος.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για τη στήριξή σας.
Εύχομαι ολόψυχα υγεία και αντοχές για το 2010 που όπως φαίνεται θα είναι μια δύσκολη χρονιά
Μερόπη Δόλλα
