Χριστούγεννα 2007: Σε ένα άδειο γραφείο, με έναν υπολογιστή και μία ηλεκτρική σόμπα, η «Νέα Πρόοδος» περνά από τη σκέψη κάποιων ανθρώπων στο χαρτί. Δεκάδες σελίδες με λογότυπα, χειρόγραφα κείμενα, ιδέες και σχόλια είναι σκορπισμένα στο γραφείο.
Η δική μου θέση δύσκολη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Που να απευθυνθώ, ποιον να ρωτήσω. Η μετάβαση από τη θεωρία της δημοσιογραφίας στη πράξη, το ρεπορτάζ δηλαδή, ήταν πολύ απότομη. Οι πηγές άγνωστες, η ενημέρωση μηδαμινή, τα δελτία τύπου ανύπαρκτα.
Πέρασα ακόμα και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στο γραφείο, μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή και πάνω από ένα πληκτρολόγιο που πραγματικά είχε πάρει φωτιά προσπαθώντας με πολύ άγχος να προλάβω και να είναι έτοιμη η εφημερίδα για εκτύπωση. Έγραφα συνέχεια, έτρεχα συνέχεια, δεν κοιμόμουν, δεν υπήρχε τίποτε άλλο που να με απασχολεί πέρα από τη «Νέα Πρόοδο».
Τη πρώτη εβδομάδα του 2008 η εφημερίδα είναι έτοιμη, και βρίσκεται στα περίπτερα. Η ανταπόκριση του κόσμου, ουδέτερη.
Σε αυτή την αδιάφορη στάση, θα πρέπει να προσθέσουμε την καχυποψία και την αρνητική εικόνα που είχε η «Πρόοδος» για κάποιους. Αντιπαλότητες, αντιπαραθέσεις και πικρίες από το παρελθόν συνεχίστηκαν και στη νέα έκδοση.
Η προσπάθεια διεύρυνσης σε όλους τους αναγνώστες ανεξάρτητα από τα πολιτικά τους πιστεύω σκοντάφτε συχνά στην ηθελημένη παραπληροφόρηση περιορίζοντας το «έδαφος» της «Νέας Προόδου».
Οι πρώτες σκέψεις μου οδηγούσαν ότι είχα κάνει λάθος επιλογή, καθώς από τη μία μεριά είχα μία πολύ μεγάλη ευκαιρία να εφαρμόσω στη πράξη αυτά που σπούδαζα, αλλά από την άλλη αντιμετώπιζα μια διαφορετική πρακτική. Διότι συμφώνησα να συμμετέχω σε ένα πλουραλιστικό αδέσμευτο έντυπο, και όχι σε μια κομματική εφημερίδα.
Καθώς οι πρώτες εβδομάδες περνούν, αρχίζουν οι απογοητεύσεις που συνεχίστηκαν και τους επόμενους μήνες.
Όπου απευθύνθηκα, για ρεπορτάζ, πληροφόρηση ή βοήθεια βρήκα πόρτες ερμητικά κλειστές.
Η εμπιστοσύνη δεν επιβάλλεται αλλά κερδίζεται. Έχοντας πλέον μάθει πρόσωπα και πράγματα, το κλίμα άλλαξε ουσιαστικά. Ο κόσμος έβλεπε μία νέα προσπάθεια, μία προσεγμένη δουλειά, μία εφημερίδα που δεν είχε σκοπό να προσβάλει, ή να περάσει μία κομματική γραμμή –όπως πολλάκις είχε ειπωθεί- αλλά να ενημερώνει αντικειμενικά και έγκυρα για τα τεκταινόμενα της πόλης.
Φυσικά, όσο και αν κάποιοι θέλουν να το υποβαθμίσουν, η προσπάθεια για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα ήταν τεράστια. Περνούσα ατελείωτες ώρες στο γραφείο, θέλοντας να προσφέρω από τη δική μου θέση το 100% των δυνατοτήτων μου. Κάτι που δεν είναι εύκολο όταν βρίσκεσαι στην αρχή της επαγγελματικής σου πορείας, και πέφτεις στα βαθιά. Ευτυχώς για μένα, αν και δεν ξέρω κολύμπι τα κατάφερα, όπως αποδεικνύεται από την αποδοχή του κόσμου.
Από εκεί που δεν μας άνοιγαν οι πόρτες, και επιδεκτικά μας αγνοούσαν, φτάσαμε να δεχόμαστε τόσες προσκλήσεις που ήταν δύσκολο να ανταποκριθούμε σε όλες, αλλά ακόμα και αυτό το καταφέραμε. Οι εκπρόσωποι των φορέων, κόμματα, συνδυασμοί, προσωπικότητες όχι μόνο της τοπικής μας κοινωνίας, μας έμαθαν και μας εμπιστεύτηκαν. Επιχειρήσεις και επαγγελματίες άρχισαν να μας στηρίζουν. Έτσι η «Νέα Πρόοδος» απέκτησε τη δική της θέση στα περίπτερα, και έγινε η εβδομαδιαία συνήθεια της πόλης, αποκτώντας πολλαπλάσιο αναγνωστικό κοινό από εκείνο με το οποίο ξεκίνησε.
Χριστούγεννα 2009: Δύο χρόνια μετά, η «Νέα Πρόοδος» κλείνει. Μία καταγγελία σε ένα ταμείο που στην ουσία δεν υπαγόμαστε, που δεν έχει ανταποδοτική σημασία σε καμία εφημερίδα της περιφέρειας, και που πραγματικά δεν γνωρίζαμε μέχρι πριν απο ένα μήνα, ήταν αρκετή για να οδηγήσει στο λουκέτο. Οι ιδιοκτήτες έκριναν ότι είναι καλύτερα να ολοκληρωθεί η προσπάθεια αυτή. Η θέση μου δεν μου επιτρέπει να κρίνω αυτή την απόφαση. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι η ρήση «Ο θάνατός σου, η ζωή μου» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην κοινωνία μας. Όταν φτάνουμε σε σημείο ένας άνθρωπος να οδηγεί επιχειρήσεις σε κλείσιμο και να σταματά καριέρες, για το κέρδος, τότε σίγουρα, η ευγενής άμιλλα και ο υγιής ανταγωνισμός, παραμένουν θεωρία. Αυτό έμελε να το μάθω και προσωπικά, ευτυχώς σε μια ηλικία που μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Φτάνοντας στο τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά όλους όσους αγόραζαν κάθε εβδομάδα τη «Νέα Πρόοδο» για την ενημέρωσή τους, όλους όσους εμπιστεύτηκαν και στήριξαν αυτή τη προσπάθειά μας, καθώς και τους συναδέλφους των υπόλοιπων τοπικών εφημερίδων για την πολύτιμη βοήθειά τους τα δύο αυτά χρόνια.
Τέλος, πραγματικά θέλω να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες της «Νέας Προόδου» για τη μεγάλη ευκαιρία που μου έδωσαν και παρά το νεαρό της ηλικίας μου, με εμπιστεύτηκαν και στήριξαν κάθε μου πρωτοβουλία.
Εύχομαι υγεία & ευτυχία σε όλους μας για το νέο έτος που έρχεται…
Μάριος Ρεντίφης
